Het komt nog wel eens voor dat ondernemers denken dat een intentieovereenkomst of intentieverklaring nog maar een ‘intentie is; een ‘vrijblijvend’ voornemen.
Zij tekenen dan een intentieovereenkomst zonder vooraf gedegen te hebben onderzocht wat het aangaan daarvan eigenlijk voor hun betekent.
Maar daarna blijkt dan dat zij vastzitten aan een (koop)overeenkomst zonder dat ze de gewenste en juiste afspraken hebben gemaakt.
Teken dus geen intentieverklaring zonder vooraf advies over de inhoud te hebben ingewonnen.
Intentieovereenkomst wel degelijk van belang
Een overeenkomst komt tot stand door aanbod en aanvaarding. Wanneer tijdens een onderhandeling over de verkoop van aandelen in een bedrijf overeenstemming ontstaat over wat tegen welke prijs wordt verkocht c.q. gekocht (de essentialia) dan komt in principe al een (romp)overeenkomst tot stand.
Dat is te voorkomen door vooraf de totstandkomingsvoorwaarden of opschortende voorwaarden vast te leggen die nodig zijn voor het daadwerkelijk tot stand komen van een transactie.
Wat staat er zoal in een intentieverklaring?
Dat verschilt. Zoeken partijen binding of juist nog zo veel mogelijk vrijheid? Vaak gaat het om afspraken over:
– koopprijsbepaling;
– de soort transactie (aandelen of activa)
En voorwaarden voor totstandkoming, zoals:
– positieve uitkomst van het due diligence onderzoek;
– dat koper financiering rond krijgt;
– benodigde goedkeuring, bijvoorbeeld van aandeelhouders, raad van commissarissen, ondernemingsraad;
en verder het tijdspad, de einddatum van de intentieovereenkomst, exclusiviteit, garanties, de overige te sluiten overeenkomsten (zoals koopovereenkomst, huurovereenkomst, managementovereenkomst), afspraken over periode tot einde onderhandelingen, over uitvoering due diligence onderzoek, geheimhoudings- en relatiebeding, regeling inzake gemaakte kosten en beperkte aansprakelijkheid voor schade bij einde van de intentieverklaring en toepasselijk recht en bevoegde rechter.